সন্ধিয়া চৌকাত জুইকুৰা লগোৱাৰ লগে লগেই চোনু আৰু মুনো আইতাকৰ কাষ পালেহি। আইতা, আজি বহুত দিন আপুনি আমাক সাধু কোৱা নাই। আজি সাধু এটা কওঁক না আইতা…..! আইতাকৰ ভৰিখনত ধৰি জোকাৰি দিলে মুনোৱে।
: উসঃ…! ৰাম তহঁতৰ পৰা আৰু উপায় নাই । শুন তেতিয়াহ’লে….
এই শুনানা কথা এটা তোমাৰ দুকান পাতি ৷
তোমাৰ ভালপোৱা পৰাই বেছিকৈ পৰিলো কবিতাৰ প্ৰেমত ৷৷
মোৰ আকোৰগোঁজ মনোভাৱৰ ভুৰভুণীক দিয়া জোকাৰি ৷
ওফোন্দ পাতি থকা দুগালত ধৰি ঘোপাকৈ চাই দিয়া মোহাৰি৷৷
নিৰ্মল কোমল প্ৰকৃতিৰ ওপৰত
এখন সম্পূৰ্ণ আকাশ,
উদিত সূৰুযৰ পোহৰ আছিল
কিন্তু ৰ’দ নাহিল।
মোক জীয়াই থাকিবলৈ দিয়া!
শৰীৰটোৰ ভিতৰত এটা
বিৰল মন গঢ়িছো!
যাৰ আকাশ চুবৰ মন,
গোপনে নিচুকাও নিজক
বুকুৰ ফাঁকেদি তথাপি বয়।
মনৰ ছবিটি লাহি দেহৰ জোখেৰে
চিলাই আনিছো ব্লাউজ টি
তাহানিৰ কুৰুৱাৰ সুভ্ৰ ধুতিখনৰ সৈতে নীলা পাঞ্জাবী চোলা আৰু চকুত কলা গগলছ পৰিহিত ডাঙৰ ডাঙৰ কানৰ ওখ পাখ ধকধকীয়া বগা গপচ নাৱৰীয়াজনৰ কথা আপোনাৰ মনত আছেনে? আজি পোনচাতেই আপোনালোকক সেই ব্যক্তিজনৰ নাম
আজি সুঁৱৰিছো তোমাক
সুঁৱৰিছো তোমাৰ মহান বলিদানক,
আজি গভীৰ শ্ৰদ্ধাঞ্জলিৰে