কবিতা

প্রেম বিৰোধী মই,
ক’লে বেয়া পাবা নেকি!
দিয়া পিছে,আজি অলপ
সত্য শুনা!
সত্য ক’লে বেয়া পাবা নেকি!

হেঙুলী ৰহণ

মই নিলিখো আৰু পপিতা
এটি বিষাদ ভৰা কবিতা
লিখিম দাৰি, কমা, ছন্দ হীন সবিতাৰ কথা।
কাহিলি পুৱাতে উঠি চাওঁ তোমাৰ,

প্ৰবিত্ৰ ভাদ
হৰি কীৰ্তন ধ্বনি নামঘৰ
চৌদিশে আকাশেবতাহে
ঈশ্বৰ কৃষ্ণৰ গুণ যশ কীৰ্ত্তন

মনৰ বিস্ফোৰিত আৱেগেৰে
মোক ধুৱাই নপেলাবা।
হিয়াত হেচুকি ৰখা
আশাবোৰ

বাঁহীৰ সুৰৰ ঝংকাৰ তুলি
মোৰ বৃন্দাবনত কোন কানাই
মোৰ এপিয়লা প্ৰেমৰ ফটিকা খায়
কোন ৰাধাই নুপুৰ বজায়,

মই ভবাৰ দৰে তুমিও ভবা হ’লে মোৰ কথা
ইমান নীৰস নহ’ল হেতেন এই পৃথিৱী
ময়ো নহ’লো হেতেন নিঠৰুৱা
পলসুৱা প্ৰেমৰ পলাশী বাটেৰেগৈ

বৰ দুখ লাগে
হে শিল্পী
নিশা তোমাৰ অভিনয়ত
গদ্ গদ্ হৈ

অসমীৰ বীৰাংগনা লাভলীনা
এক দু:সাহসী যোদ্ধা
অসমৰ বোকা পানী লুইতৰ বালি
শিৰত আশীষ লৈ যোৱা আগবাঢ়ি
বিজয়ৰ মালা পিন্ধি আহিবা তুমি

নিশাটো ক্ৰমে
গহীন হৈ পৰিছিল
ঘিটমিটীয়া আন্ধাৰে
আৱৰি ধৰিছিল।

শব্দবোৰ ৰ’দ হয়
ৰ’দৰ বুকুত গজি উঠে শব্দবৃক্ষ
সেই বৃক্ষৰ ছাঁত জিৰণি লয় প্ৰজ্ঞাই
ভাষাৰ উৰ্বৰা পথাৰত