জিৰি জিৰি বতাহত
আৱেগৰ দুকমুকনি,
আশা ভৰা সংসাৰত
জীৱনৰ পাটনি।
ফুটুকা ৰঞ্জনেৰে সাজিছো
Category: কবিতা
চ’ত মহীয়া
ৰিঙা ৰিঙা বতৰত
ধুলিৰ ধুমুহাই
ছানি ধৰিছিল আকাশ।
সজাক সচেতন
আজিৰ পৰিস্থিতিৰ অতন্দ্ৰ প্ৰহৰী ।
সংকটৰ পৰা ৰেহাই
বিপদৰ পৰা মুক্তি লাভৰ উপায় ।
ইজনৰ পিচত সিজন বীৰ পুত্ৰৰ মত্যত
ম্ৰীয়মাণ হৈছে আই অসমী।
এজন বীৰ পুত্ৰ শ্বহীদ হৈ
ঘৰমুৱা যাত্ৰা আৰম্ভ কৰোঁতেই
আধুনিকতাৰ মৰিচিকা ব্যক্তিকেন্দ্ৰিক-অনুশাসনহীনতা,
জীৱন কৰ্মৰ সাৰশূন্যতা
ভৱিষ্যত অনিশ্চয়তা অনিৰাপত্তা
বুকুত বেদনাসিক্ত
এবুকু দুখ লৈ
আশা বোৰ
শুকান মৰহা পাতৰ দৰে
মৰহি যাৱ ধৰিছে।
হে নাৰী তুমি
ধৈৰ্য্যৰ এক অবিচল শৃংগ!
ত্যাগৰো বিশেষ আকৰ্ষণ;
ৰূপেৰে তুমি জগতৰ দীপ্তি;
হাতত ফুললৈ
এতিয়া আহিছা কিয় মোৰ কাষলৈ
অহাটো তোমাৰ বহুত দেৰিহৈ গ’ল
বহুত দেৰিহৈ গ’ল
ৰঙৰ উৎসৱৰ দিনত
তোমালৈ পৰিছে মনত,
ভালপোৱাৰ যি ৰং সানিলা হৃদয়ত
কলিজা উতলা হ’ল