নিৰৱ নিস্তব্ধ
আৰু অন্ধকাৰ…
মনিব নোৱাৰা এটি
ক্ষীণ আশাৰ
ৰশ্মি ৰ মাজতেই
Category: কবিতা
থিতাপি লৈছোঁ মই
অনন্ত গগনত,
অগ্নিৰ পক্ষী মই
এই মৰতত।
এক নিৰৱ কণ্ঠ
কম্পিত হয় মোৰ উশাহৰ লগন!
এপলক দৃষ্টিত
শুৱনি মোৰ হৃদয় কোঠালি!
এফালে অসহ্য ভোক
আনফালে ত্ৰাসৰ দুৰ্ব্বাৰ ধুমুহা
অকোৱা পকোৱা পকনীয়া
মুষলধাৰ বৰষুণ
নদীৰ তান্ডৱী তৰ্নাষ্ঠিময় ঘনঘোৰ গৰ্জন
বহাগৰ মৰম কঢ়িয়াই
বহাগ আহি ৰলেহি মোৰ পদুলি মুখত।
বসুন্ধৰাৰ অনুপমা সৃষ্টিৰে
ৰঙীল সাজেৰে সাজোনমতী হৈ ধৰালৈ নামিল
সেই সময় জোনাক আছিল,
প্ৰতি পলে
পোহৰ বাগৰিছিল,
জীৱন জিলিকি আছিল।
তোমাৰ নয়নত
সূৰ্য্যৰ পোহৰৰ জিলিকনি,
জীৱন হল আনন্দময়
মুখত হাস্যৰ বিৰিঙনি।
হিমালয়ত বহিম
ফকটিয়া বৰফৰে
হুইস্কি গিলিম,
মাজে মাজে,
চলিব উচ্চ শব্দৰে
আনৰ বাবে
আন্তৰিকতাৰে থাকোতে লাগি
সৰহ ভাগ সময়েই যায় উৰি
নিজৰ বাবে সময় নেথাকে সমুলি
তথাপিও মানুহে জাপে দোষ
উপৰ্যুপৰি হেঁচাঠেলা কৰি