কিছুদুৰ আগুৱাই আহি কেকুৰীটো ঘূৰিয়েই অভিনন্দনৰ পথৰ দাঁতিত এটা মাটিৰে নিৰ্মিত প্ৰকাণ্ড ধুনিৰ ওপৰত চকু পৰিল ৷ বতাহত ধুনিটোৰ পৰা উৰি থকা সুগন্ধিত ধোৱাই গোটেই ঠাইখন তাৰ পবিত্ৰ যজ্ঞস্থলীৰ দৰে লাগিল ৷ ধুনিৰ কাষত পাহাৰৰ গাত থকা শিলৰ ফাক বোৰত ৰঙ বিৰঙৰ অসংখ্য সৰু সৰু বৌদ্ধ স্তুপাৰ আকৃতিৰ মূৰ্তি চকুত পৰাত অভিনন্দনে তাৰ কৌতুহলী মনটোক ধৰি ৰাখিব নোৱাৰি শিলৰ ফাকটোলৈ আগুৱাই গ’ল ৷
All Posts
অনুভৱৰ মাজত বিচাৰো তোমাক,
তুমি দূৰলৈ গুচি নাযাবা ,
চুই চাব বিচাৰোঁ তোমাক ,
তুমি কিয় বিচৰা অন্য এখন হিয়া!
মই হয়তো
কবিতাৰ বাবেই জীয়াই আছো
কবিত্বৰ মহত্ত্বৰে মুগ্ধ মোৰ আত্মাৰ অনুভৱেৰে
মই নিত্য সত্য সৌন্দৰ্যৰ সুৱাসী সপোন দেখো
চিৰ যুগমীয়া তুমি
অসমে বিচাৰে যাক,
হে শ্বহীদ!
সস্তাঙ্গে প্ৰণামো তোমাক।
জাতি-মাটি-ভেঁটি ৰক্ষাত
কবিতা ভাল পোৱা ল’ৰাটো
এদিন মোৰ প্ৰেমত পৰিছিল,
কলিজাটো মোৰ দুহাতত তুলি দিবলৈ
উদবাউল হৈ পৰিছিল।
মই ক’লো এতিয়া যে মই
জীৱন সমুদ্ৰ যাত্ৰাত
জীৱিকাৰে নকৰিবা সৰু বৰ ভাগ,
এল আই চি এজেন্ট মানে নহয় ডকাইত।
শীতৰ সেমেকা আবেলি, ৰাজপথৰ একাষত,
গাঁত ফটা-চিঙা কাপোৰ, ৰঙা নয়ন যোঁৰ,
আগত এটি থাল, গাল মূখ শতৰা,
দুৰ্বল তন থৰ থৰে কপিছেঁ।
সৌ সিদিনা
এন্ধাৰ নিশা,
প্ৰদীপৰ খুটাটোৰ তলত ৰৈ,
চকা মকা চাৱনিৰে
ফাগুন মানে,
চঞ্চলা শিমলুৰ ৰঙা,
মৌপিয়াই চুমা খোৱা লাজুকী মদাৰ,
অভিমানী পলাশৰ ৰঙীন আভা।
মই তেতিয়া কুৰুৱা এম ভি স্কুলৰ ৪ৰ্থ শ্ৰেণীৰ ছাত্র ৷ সেই সময়ত কুৰুৱাত বিজুলী শক্তিৰ ব্যৱহাৰেই হোৱা নাছিল ৷ স্কুল চুটীৰ পাছত গৰমৰ দিনত ৰাস্তাৰ দাঁতিৰ গছৰ ছাঁত মেজ বেঞ্চ পাৰি ভৰদুপৰীয়া জিৰণি লোৱাৰ নামত সাধুকথা পঢ়া, বাঘ ঢাল খেলা, কড়ি খেলা আদি পৰম্পৰাগত দৰে আছিল৷ তেনে এদিনাখন