সেই সময় জোনাক আছিল,
প্ৰতি পলে
পোহৰ বাগৰিছিল,
জীৱন জিলিকি আছিল।
Month: April 2021
কাৰোবাক হৃদয়ৰ গভীৰতালৈ সোমোৱাই নল’বা৷
প্ৰাণখুলি মনৰ গোপন কথাবোৰ কেতিয়াও নাপাতিবা৷৷
দুচকুত চকু ৰাখি সেইজনৰ আগত বাকৰুদ্ধ হৈ নপৰিবা৷
আনৰ বাবে জীৱনৰ ৰংবোৰ কাহানিও আচুতীয়া কৰি নাৰাখিবা৷৷
তোমাৰ নয়নত
সূৰ্য্যৰ পোহৰৰ জিলিকনি,
জীৱন হল আনন্দময়
মুখত হাস্যৰ বিৰিঙনি।
১৯৮৬ চন মানৰ কথা হ’ব৷ দুপৰীয়া স্কুল চুটীৰ পাছত ঘৰৰ আগফালৰ বাৰান্দাৰ দীঘল বেঞ্চখনত পেটখালা খাই গল্প পুথি এখন পঢ়ি আছিলো ৷ তেনে সময়তে মোৰ বৰদেউতা ৰত্নকান্ত চৌধুৰী (বটল বৰতা) আহি ঠুতৰিটোত চেপি মৰমতে মাতিলে, ফোচ ব’ল আজিটোক
হিমালয়ত বহিম
ফকটিয়া বৰফৰে
হুইস্কি গিলিম,
মাজে মাজে,
চলিব উচ্চ শব্দৰে
আনৰ বাবে
আন্তৰিকতাৰে থাকোতে লাগি
সৰহ ভাগ সময়েই যায় উৰি
নিজৰ বাবে সময় নেথাকে সমুলি
তথাপিও মানুহে জাপে দোষ
উপৰ্যুপৰি হেঁচাঠেলা কৰি
জিৰি জিৰি বতাহত
আৱেগৰ দুকমুকনি,
আশা ভৰা সংসাৰত
জীৱনৰ পাটনি।
ফুটুকা ৰঞ্জনেৰে সাজিছো
চ’ত মহীয়া
ৰিঙা ৰিঙা বতৰত
ধুলিৰ ধুমুহাই
ছানি ধৰিছিল আকাশ।
সজাক সচেতন
আজিৰ পৰিস্থিতিৰ অতন্দ্ৰ প্ৰহৰী ।
সংকটৰ পৰা ৰেহাই
বিপদৰ পৰা মুক্তি লাভৰ উপায় ।
ইজনৰ পিচত সিজন বীৰ পুত্ৰৰ মত্যত
ম্ৰীয়মাণ হৈছে আই অসমী।
এজন বীৰ পুত্ৰ শ্বহীদ হৈ
ঘৰমুৱা যাত্ৰা আৰম্ভ কৰোঁতেই