পুৱা সবিতাৰ কিৰণত ফুলি উঠিল,
দুটি ওঠঁৰ মিচিকিয়া হাঁহি।
তোমাৰ কবিতাৰ প্ৰতিটো শব্দত
বিচাৰি পাওঁ প্ৰেমৰ এনাজৰী।

পুৱা সবিতাৰ কিৰণত ফুলি উঠিল,
দুটি ওঠঁৰ মিচিকিয়া হাঁহি।
তোমাৰ কবিতাৰ প্ৰতিটো শব্দত
বিচাৰি পাওঁ প্ৰেমৰ এনাজৰী।
তোমাৰ ৰক্তিম কলিজাখন
এপাহি তেজাল ৰক্ত জৱা।
হৃদয়খন তেনেই ঠুনুকা,
তোমাক ফুচুলাবলৈ আনি দিম
তেজৰঙা গোলাপ।
তোমাৰ হাঁহিত ফুলিব এপাহি তগৰ,
চকুৰ পতাত নাচিব চাৱনি,
দুগালত জিলিকিব পলাশৰ
ৰঙা বগা সেন্দুৰীয়া হাঁহি।
কুঁৱলীৰ মুকুটা সৰে
দুৱৰি বনত
শীতৰ সেমেকা পথত,
এচপৰা শেলুৱৈ ধৰা শিলৰ ফাঁকত
শব্দ বুটলি
শীতৰ সিক্ত পথত
বনৰীয়া হাবিৰ মাজেৰে
মোৰ অবিৰাম যাত্ৰা
দুভৰিত লতা বোৰে
মই জীৱ শ্ৰেষ্ঠ মানৱ
জীয়াই থকাৰ দোৰ্ঘোৰ মোহ!
মই স্বাৰ্থহীন নিৰিহ এগৰাকী অবলা নাৰী।
শুকুলা মেঘৰ আঁৰত
জোনালী তোমাৰ হাঁহি
জৱা ফুলীয়া কলিজাখন
ৰাখিছা সযতনে,
যেন গোলাপৰ পাহি।
এইখন মোৰ••••••••
জননী জন্ম ভুমি,
দেশৰ বাবে, প্ৰাণ আহুতি দি,
শীতৰ মাদকতা——-
আৰু আমেজ লৈ
বৰদিনৰ ঘণ্টা ধ্বনি
আৰু কেৰলৰ সুৰে সুৰে,
নিশা পোষ্টেলৰ
যোগেদি অহা
অশ্ৰুলেখাৰ সেই
নীলা খামৰ চিঠিখন