এইখন মোৰ••••••••
জননী জন্ম ভুমি,
দেশৰ বাবে, প্ৰাণ আহুতি দি,
Category: কবিতা
নাই পাৰ নাই ঘাট নাই কাৰো মিঠা মাত
উপলা পৃথিৱী এইখন মাথোন বিষাদ
অজানিতে প্ৰেমত পৰি নেচালো ভাৱি গুণি
বিছাৰি নেপাওঁ আজি ইয়াত বতাহ
উগ্ৰ প্ৰচন্ড উতপ্ত অগ্নিত মই দগ্ধ
নিৰ্লজ্জ বৰ্বৰ অত্যাচাৰ মোৰ অসহ্য
প্ৰাৰ্থনা সজল হৃদয়েৰে বিছাৰিছো মই
আঘোনৰ নিৰিবিলি সোনোৱালী পথাৰত
হেঙুলীয়া হেমন্তৰ হেঙুল হাইতাল সনা ৰ’দ
বিষাদ বিষাদ উদাস উদাস হতাশ হতাশ
সহ্যৰ সীমা চেৰোৱা অসহ্যৰ কক্ষপথত
ধৰ্মনিষ্ঠ ধ্যানেৰে ধৰিলে ধৈৰ্য্য
অপ্ৰতিৰোধ্য হ’বই সূৰ্যৰ বীৰ্য্য
উগ্ৰ উতপ্ত ভূগৰ্ভ মোৰ বক্ষ
জলন্ত আগ্নেয়গিৰিৰ গলিত পদাৰ্থ
মোৰ দুৰ্মদ দুৰ্দ্দন্ত উদাত্ত কণ্ঠ
আছেনে হিয়াত তোমাৰ
সেই পৰশমনি
যত গলাব পাৰি
আপোন হৃদয়খনি ।
তোমাৰ দুচকুৰ জলন্ত অগ্নিশিখাত
দেই পুৰি মৰে কত জন,
ওঁঠৰ পৰাণ জুৰোৱা হাঁহিত জঁই পৰে
কহুঁৱা কোমল খৰিকাজাঁই।
