ৰ’দজাক বৰ তপত
দেই গৈছে
শৰীৰৰ শুকান চালবোৰ।
এজাক বৰষুণ অহা হেতেন
Author: হৰমোহন কলিতা
বহু লিখিলোঁ
প্ৰেমৰ কবিতা
তথাপি নাপালোঁ
মোৰ কবিতাৰ প্ৰেমত
বিমুৰ্ত নিশাটিত
তোমাৰ সান্নিধ্যই
উমাল কৰা সময়বোৰ
বৰ মিঠা।
নিয়ৰ সনা দুবৰি
জোপাত জিলিকিছিল মুকুতাৰ মালা
আন্ধাৰত পোহৰ বিলাই
সিক্ত কৰিছিল মন।
মৌন পৃথিৱী
মৌন আকাশ
স্তব্ধ সময়।
জীৱন স্থৱিৰ
ৰুস্ত প্ৰকৃতি
জীৱন মানেইটো সংগ্ৰাম
এইয়াই জীৱনৰ মাধুৰ্যতা।
দুখৰ চকুপানীৰ মাজতে
বিলিন হৈ থাকে
সি দৌৰিছে
প্ৰাণ টাকি
বহু জোৰেৰে দৌৰিছে
শৰীৰৰ সমস্ত শক্তি
থুপ খুৱাই সি দৌৰিছে
আধালেখা কবিতাবোৰ
মনৰ কোঠাত
সাঁচি ৰাখিছো
সযতনে।
মই এগৰাকী দুৰন্ত প্ৰেমিক
তোমাৰ পৰা আজুৰি আনিম
প্ৰেমৰ ফল্গু ধাৰা ।
স্নান কৰিব খোজো